سال پیش تو را دربر داشتم ... رویای زیبای داشتنت ابدی بود
... هرگز نبودنت را انتظار نداشتم .... مستغرق دریای داشتن بودم
لمس دستانت مرا به زندگی وادار میکرد ونگاه خسته ات گویای عشق سرشارت بود
نسیم حضورت مشوق موفقیتهایم وآغوش گرمت پناه گاه دلتنگیم بود
دستان مهربانت را غرق بوسه میساختم و نوای دلنشین دوستت دارم را از هر لبخندت میشنیدم
روزگار خوشی بود...ناراحتی معنا نداشت و تمام شادیم در تندیس عشقت خلاصه میشد
.در رویای طلایی حضورت به سر می بردم که ناگاه رویایم تبدیل به کابوس کوچت شد
چه سر نوشتی چه سرنوشتی
افسوس که خورشید زیبای آذرماه با غروبش تمام دل خوشیم را ربود...
دیگر از تمامی صداها بیزار شدم .... بعد از آن همه سیاهی بود و دلتنگی
دلتنگی نبودن بهترین دوست تمامی دورانهایم.... زندگی بی معنا و عشق مبدل به قاب عکس
زیبایت شد. زندگی جریان داشت و همچنان دلتنگت بودم
کم کم به باور حقیقت تلخ زندگی رسیده بودم که مسافری دیگر را با چشمانی بارانی بدرقه کردم
و حال برای دیدنت بی قرارم ، لمس دستا نتان را خواهانم
رویای شیرینم بودنت است و تمامی حسرتم کوچت ،سفری بی بازگشت
ولی نه من هرگز کوچت را باور نداشته و
چشم انتظارت میمانم!!!
نظرات شما عزیزان:
آمار
وبلاگ:
تبادل
لینک هوشمند